تنهایی یعنی حسرت یه اغوش
تنهایی یعنی حسرت دستاش
تنهایی یعنی حسرت نگاهش
تنهایی یعنی حسرت گذشته
تنهایی یعنی زندگی با خاطرات
تنهایی یعنی بستن چشم و سیر در خاطرات
تنهایی یعنی سفارش غذا برای یه نفر
تنهایی یعنی سیگار پشت سیگار
تنهایی یعنی بغض خورده شد

آخرین فصل من از بودن تو، فاصله داشت

یک بغل خاطره، صد بغض، هزاران گِله داشت

گله یعنی نشود راه تو را سد بکنم

حال با خاطره های تو چه باید بکنم...؟

این روزها
حالم
مثل کودک نابینایی ست
که هنوزم
برای ماهیِ مُرده اش
غذا میریزد

این روزهایی که تو نیستی
وَرَم کرده رویایمان
شناور در مرداب
خوراکِ دندانِ روزگار شده

دلم رو سپردی به طوفان به آتش

کبوتر ندادم که پر پس بگیرم...

سخته درسم…

رسیده وقت رفتن…

به سر امتحانی که میدونم تهش ردم…

حس میکردم حرفای استاد با درسخوناشه…

اونجا بود که فهمیدم این قصه اولاشه…

وقت امتحانو خراب کردن به برگمه…

و خودت میدونی که خراب کردم الکی جو نده…

حرفای خونوادمم که نمک زخممه…

و تنها دلخوشیمم ترم های بعدمه…

و باز منمو حسرت یه نمره ی بیست…

که استاد بنویسه، تو گوشه ی لیست…

میدونی چند بار افتادم برای یه درس بگذریم…

دیگه بیست گرفتنشم برام مهم نیست…

توکه میدونستی دانشجوی ترم آخرتم …

بگو با من دیگه چرا د آخه نوکرتم

چمدانی
          - پُر از تنهایی
                 ...و چشمی
                     - خالی از رویا خواب ِتو..!!
انتظارت
            - نه فقط
                        مسافرِ غریب بارانی
که برفگیر
              - ایستگاهِ به شب نشسته را
تنهاتر لحظه هایی
                       در خود فرو می ریزاند..!!..

سکوت حرف آخر.................نامرد

بدترين شكل دلتنگي براي كسي آن است

 كه در كنار او باشي

و بداني هرگز به نخواهي رسيد . . .

فرهادم و سوز شیرین دارم

امید لقاء یار دیرین دارم

طاقت زکفم رفت ندانم چه کنم

یادش همه شب در دل غمگین دارم

آید آن روز که من هجرت از این خاک کنم

از جهان پر زده و در شاخ عدم لانه کنم

شود آیا که از این بتکده بربندم رخت

پرزنان پشت بر این خانه بیگانه کنم؟

روزگاریست که سودای بتان دین من است

غم این کار نشاط دل غمگین من است

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین من است

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار

کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش

زان که منزلگه سلطان دل مسکین من است

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

حافظ از حشمت پرویز دگر قصه مخوان

که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است

بیا ای مرگ امشب راحتم کن سخت دلگیرم

ملول از ننگ هستی هستم و از زندگی سیرم


اگرجان از تن انسان چو بیرون رفت میمیرد

ندارم جانی اندر تن چرا آخر نمیمیرم


گریزانی چرا ای مرگ ای صیاد دام افکن

شکارآمد به پای خود چه غم داری بزن تیرم


بیا دستم به دامان تو دستم را بگیر امشب

وگرنه انتقام زندگی را از تو می‌گیرم


بیا و دست بردار ای فلک از بازی جانم

ورق برگشت بازنده تویی در دور تقدیرم


اگرچه عمر کوتاهم برای عاشقی کم بود

بیا ای زندگی بگذر دم آخر ز تقصیرم

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است