يك روز

او هم

معنای"بی محلی" را ميفهمد

بگذار اكنون

با "هم محلی هايش" خوش باشد .

مردها
گاهی
تنها با دیدن یک عکس
یا به یاد آوردن یک خاطره
لبخندی تلخ می زنند
و بی صدا می شکنند
یا در خود
مچاله می شوند و
می میرند

مردها
همیشه
بعد از مردن
گریه می کنند !

دلم از داغ نامردی؛
نسیمی سرد میخواهد
میان قحطی مرهم؛
دلی هم درد میخواهد
مگر یادت نمی آید؛
در آغاز محبت ها
شبی گفتم در گوشت؛
"رفاقت مرد میخواهد"...

دلم رو سپردی به طوفان به آتش

کبوتر ندادم که پر پس بگیرم...

سخته درسم…

رسیده وقت رفتن…

به سر امتحانی که میدونم تهش ردم…

حس میکردم حرفای استاد با درسخوناشه…

اونجا بود که فهمیدم این قصه اولاشه…

وقت امتحانو خراب کردن به برگمه…

و خودت میدونی که خراب کردم الکی جو نده…

حرفای خونوادمم که نمک زخممه…

و تنها دلخوشیمم ترم های بعدمه…

و باز منمو حسرت یه نمره ی بیست…

که استاد بنویسه، تو گوشه ی لیست…

میدونی چند بار افتادم برای یه درس بگذریم…

دیگه بیست گرفتنشم برام مهم نیست…

توکه میدونستی دانشجوی ترم آخرتم …

بگو با من دیگه چرا د آخه نوکرتم

^{من به درماندگی صخره و سنگ}

^{من به آوارگی ابر و نسیم}

^{من به سرگشتگی آهوی دشت}

<sup>من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی گیسوان تو به یادم می آید</sup>

^{شعر چشمان تو را می خوانم}

^{چشم تو چشمه شوق}

<sup>چشم تو ژرف ترین راز وجود برگ بید است که با زمزمه جاریه باد تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

 پرستو ها خوابند و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

به یاری دیگر</sup>

<sup>اما برای من

نه بهاری

و نه یاری دیگر</sup>

<sup>- افسوس

من و تو  دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

 و غم تو این غم شیرین را

با خود به ابد خواهم برد</sup>

آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم...

آن عهد که بستیم به پیمانه شکستیم...

ای فاتح هر قلب همان طور که گفتی...

ما عهد شکستیم ولی دل نشکستیم

برای همه ی دنیا دعا کنید....

مثل پروردگار که مهربانی اش بر همه سایه افکنده است...

ای دوست....

مرا دعا کن...

شاید نزدیک تر از من به خدا ایستاده ای...

دلت که از آدم ها گرفت غصه ها را فرو ریز در گنجینه دل،
ببخش و فراموش کن بدی ها را!
مثل همیشه بگذار برای روزی که خدا می آید!
بگذار خدا بیاید و بپُرسد،
مرهم بگذارد، ناز بخرد و تا بخواهی گله کنی
به آغوش بگیرد و بگوید میدانم...

دلم شکست ! عیبی ندارد شکستنی است دیگر ، می شکند !
اصلا فدای سرت ، قضا و بلا بود از سرت دور شد !
اشکم بی امان می ریزد ، مهم نیست ، آب روشنی است !
خانه ات تا ابد روشن عشق من . . .

گویـَند مـَرگــــ حـَق استـــ ...

خــُدایــا ...

مـَن حـَقــَم رامـے خـواهـَم