سخته درسم…

رسیده وقت رفتن…

به سر امتحانی که میدونم تهش ردم…

حس میکردم حرفای استاد با درسخوناشه…

اونجا بود که فهمیدم این قصه اولاشه…

وقت امتحانو خراب کردن به برگمه…

و خودت میدونی که خراب کردم الکی جو نده…

حرفای خونوادمم که نمک زخممه…

و تنها دلخوشیمم ترم های بعدمه…

و باز منمو حسرت یه نمره ی بیست…

که استاد بنویسه، تو گوشه ی لیست…

میدونی چند بار افتادم برای یه درس بگذریم…

دیگه بیست گرفتنشم برام مهم نیست…

توکه میدونستی دانشجوی ترم آخرتم …

بگو با من دیگه چرا د آخه نوکرتم

فرهادم و سوز شیرین دارم

امید لقاء یار دیرین دارم

طاقت زکفم رفت ندانم چه کنم

یادش همه شب در دل غمگین دارم

آید آن روز که من هجرت از این خاک کنم

از جهان پر زده و در شاخ عدم لانه کنم

شود آیا که از این بتکده بربندم رخت

پرزنان پشت بر این خانه بیگانه کنم؟

روزگاریست که سودای بتان دین من است

غم این کار نشاط دل غمگین من است

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین من است

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار

کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش

زان که منزلگه سلطان دل مسکین من است

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

حافظ از حشمت پرویز دگر قصه مخوان

که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است

نیستی و اتفاق های تلخ ساده می افتند
نیستی و ترس های کوچک بزرگ می شوند
و مهم نیست چند شنبه است !
و مهم نیست ساعت چند است !
چه احمقانه زنده ام، چه وحشیانه نیستی …

بغض که کنم

حتی اگر دنیا را هم بیاورن

چیزی به جز آغوش او آرامم نمیکند

جان غمگین ، تن سوزان ، دل شیدا دارم
    آنچه شایسته عشق است ، مهیا دارم
    سوز دل ، خون جگر ، آتش غم ، درد فراق
    چه بلاها که ز عشقت من تنها دارم

چه کسی گفته که من تنهایم ؟

من ، سکـوت ، خاطرات ، بغض و اشک همیشه با همیم …

بگذار تنهایی از حسودی بمیرد !

دیگه هیچی نمیخوام
نمیخوام یادم بیات ، صدای اشکای خیسم زیر تیز خنده هات نمیخوام یادم بیات ، هیچی از ناله قلبم واسه از دست دادن عمق نگات نمیخوام یادم بیات، آرزو داشتن واسه مردن زیر سنگین تمام غصه هات نمیخوام بشم فدات، نمیخوام داشته باشم حسرت بودن تو یه لحظه از شبات دیگه هیچی نمیخوام. نمیخوام یادم بیات،هیچی از برق نگات ، توی پاییز چشات، توی زرد لحظه هات نمیخوام یادم بیات، حسادت بودن تنها تکیه گات تا بگی حاضری باشم تو صدات ، تا بگی حاضری باشم خاک پات دیگه هیچی نمیخوام نمیخوام یادم بیات ، بوی عطر پیرهنات، بوی خوب بودنات  بوی یک ثانیه سر گذاشتن رو شونه هات نمیخوام یادم بیات، عکس دستام تو موهات، عکس بوسیدن خاک زیر پات نمی خوام یادم بیات، هیچی از خواهش با تو بودنم ، زیر بارون شبات نمیخوام یادم بیات، حتی رقصیدن با عشق صدات، زیر شمشیر همه نخواستنات حتی از خواستن و از بودن و از خاطره هات، دیگه هیچی نمیخوام. دیگه بی تو بودناتو نمیخوام، دیگه عاشق بودن و بغض نبودن تو نگاتو نمیخوام دیگه اون غرور ریخته زیر پاتو نمیخوام دیگه هیچی نمیخوام نمیخوام یادم بیات، که شدم عروسک تو قصه هات، که شدم عاشق و دیوونه آهنگ صدات. دیگه از شکستن و باختن توی بازی هات بدم میات دیگه از بازی عشقت واسه باختن تو تموم قصه هات بدم میات به خدا بازیچه عشق تو بودن حدی داره، دیگه از عشق تو هم بدم میات دیگه هیچی نمیخوام نمیخوام یادم بیات، که تو جنگه قصه هات، منم اون عاشق سوخته تو تموم لحظه هات حتی از عشق تو هم من دیگه هیچی نمیخوام دیگه من از همه چیز، چیزی ندارم که بخوام به خدا من دیگه هیچی نمیخوام   

آدم که غمگین می شود
خودش را جدا می کند از جمع
که مبادا آسیبی به خوشی های دیگران بزند
مورد فراموشی قرار می گیرد
و تنها تر و تنها تر می شود
آنچنان در تنهایی خود غرق می شود
که دیگر با هیچ تلنگری بر نمی خیزد
و این آغاز تلخ یک پایان است