وقتی تو با من نیستی از من چه می ماند
از من جز این هر لحظه فرسودن چه می ماند
از من چه می ماند جز این تکرار پی در پی
تکرار من در من مگر از من چه می ماند

غیر از خیالی خسته از تکرار تنهایی
غیر از غباری در لباس تن چه می ماند
از روزهای دیر بی فردا چه می آید؟ از لحظه های رفته ی روشن چه می ماند؟

قرار نبوده من از اینجا و شما از آنجا،

صورتک زرد به نشانه  دوست داشتن برای هم بفرستیم …

چیز زیادی از زندگی نمی دانم،

اما همین قدر می دانم که این همه قرار نبوده ای که برخلافشان اتفاق افتاده ،

همگی مان را آشفته و سردرگم کرده !

آنقدر که فقط می دانیم خوب نیستیم

اما سر در نمی آوریم چرا …

نه اسمــــــش عشــــــــــــق است....نه علاقـــــــــــــــــــــه ......

نه حتـــــــــــــی عــــــــــــــــــــــادتـــــــــــــــــ.....

خریت محض است،دلتنــــــــــــگ کســـــــــــــــــــــی باشی

کــــــــــــــــــــه دلــــــــــــــــــــش با تو نیســـــــــــــــــــت.....

گاهی نه گریه آرامت می کند و نه خنده

نه فریادآرامت می کند و نه سکوت

آنجاست که با چشمانی خیس رو به آسمان می کنی و می گویی

خدایا تنها تو را دارم،تنهایم مگذار...

تنهایی...

دوستت درم...

اندازه ی تمام غم های دنیا...

فقط تو هیچ گاه ترکم نکن...

بگذار حس کنم کسی هست که مرا در آغوش بگیرد...

بدونه هیچ چشم داشتی...

بدونه هیچ خیانتی...

با تمام وجود...

اکنون وقت آن رسیده که بگریم بر حال خودم...

بر تمام از دست رفته هایم...

شاید کسی هم بگرید...

نه برای من...

بر روی مزارم...

که سال هاست خاک خورده...

و جز خاکستر و بادهای گاه کاهی کسی سر نمیزند...

آری گریه کن بر غربتم...

بر بی کسی های طولانی ام...

بر غم های کشیده ام...

موقع رفتن بگو...

بیچاره چه غریبانه رفت...

با کوله باری از غم...

خداحافظ ای غم های دنیا...

میروم دیگر سراغم را نگیرید...

خداحافظ ای زندگی لعنتی...

که یک روز خوش را نصیبم نکردی...

خداحافظ ای رفیقان...

خداحافظ...

خداحافظ